Zaterdag zijn we met zijn 4en (William, Wilson, Marina en ik) naar Lage Atitlan geweest, het grote meer van Guatemala. Saskia zou eigenlijk ook mee gaan maar die was helaas ziek. Om 5 uur 's ochtends werden we met de auto opgehaald in Xela en naar San Juan (als ik het me goed herinner) gebracht. Hier begonnen we met een wandeling. Eerst een half uurtje omhoog naar een supermooi uitzichtpunt, daarna 2,5 uur naar beneden naar een dorpje beneden aan de berg (en aan het meer). Het was een prachtige wandeling maar ik heb nog steeds spierpijn! Vanaf het dorpje namen we een tuctuc naar nog een ander dorpje waar je fijn kon zwemmen. Met zijn 6en in een tuctuc zitten is hier blijkbaar heel normaal. Na 15 minuten stevig vasthouden en bijna de berg niet op komen kwamen we aan waar we wilden zijn. Hier was namelijk een plank van 8 meter hoog waar je vanaf kon springen het water in. Ik ben nog nooit zo bang geweest in mijn hele leven maar het was een geweldige ervaring. Na het zwemmen hebben we heerlijk aan het water gelunchd en daarna een bootje gepakt naar Panajechan (of zoiets). Marina en William bleven daar slapen maar Wilson en ik gingen terug naar Xela. Dit moesten we doen door eerst 2 chickenbussen te pakken en daarna een minibus. Chickenbussen zijn oude Amerikaanse schoolbussen die ze hebben overgekocht en opgepimpt. Zo leuk als ze er uit zien, zo oncomfortabel zijn ze. De bussen kosten meestal 2 of 3 Quetzal (ong 20 cent) en worden veel gebruikt door de lokale bevolking als openbaar vervoer. Bankjes die bedoeld zijn voor 2 personen worden gebruikt als 3- of 4-persoonsbankjes en er staan vaak ook nog mensen. En Guatemala heeft veel bergen. En heel. Veel. Bochten. Probeer het je maar voor te stellen. Voor een half uurtje is het geweldig. Toen we de 2e bus uitstapten zagen we nergens minibussen en er stond een man te schreeuwen dan we voor Xela nog een chickenbus in moesten. In alle hektiek en drukte hebben we dat toen maar gedaan. Voor 1,5 uur is het minder leuk. Gelukkig werd het na 10 minuten rustiger en hadden we in ieder geval een bankje voor onszelf. Op een gegeven moment kwam de meneer bij wie je moet betalen voor de bus naar ons toe om te vragen waar we er uit moesten. We vertelden dat we naar Xela moesten en de man vertelde ons lichterlijk geschrokken dat dat 5 minuten geleden was. Hij voelde zich duidelijk schuldig want hij gaf ons 4 Quetzal om de bus terug te pakken. We hebben een taxi genomen.

De volgende ochtend vertrok ik om half 9 naar Antigua. We zaten met 17 mensen in een 14-persoons minibus. Kan ook gewoon. Ik was best moe en wou eigenlijk graag douchen en een dutje doen maar helaas, toen ik aankwam bij mijn verblijfplaats hoorde ik van de vrouw die er woont (Katya) dat een meisje een week langer blijft dan gepland en er dus geen kamer vrij was. Er stonden 2 bedden in de kamer maar Katia moest aan het meisje vragen of zij het goed vond om een kamer te delen en dat meisje was niet thuis. Ik mocht mijn spullen er laten liggen maar moest de middag doorbrengen in de stad. Achteraf was dit ook helemaal niet erg. Ik heb mijn kleren naar de wasserette gebracht en een beetje de stad verkend. Ook heb ik een geweldig cafe ontdekt met een dakterras met een zwembad en hangmatten en schommels in plaats van barkrukken. Om 7 uur had ik weer bij het huis afgesproken maar het meisje was er nog steeds niet. Toen ik na het eten om 9 uur thuis kwam was ze er nog steeds niet en heeft de aardige mevrouw een ander gastgezin voor me geregeld. Over 3 dagen kan ik alsnog terug als ik wil. Vandaag had ik mijn eerste dag op het project 'Los Patojos'. Dit is een soort van school voor arme kinderen. Ze krijgen er allerlei verschillende soorten lessen en de het project focust veel op de creativiteit van kinderen. Ook krijgen ze er maaltijden. Het project werkt veel met vrijwilligers en de school is gratis. Ik wist niet precies waar het was dus ben ik naar de talenschool gegaan en iemand van daar heeft me gebracht. Het project is geweldig! De kinderen wilden me allemaal knuffelen en volgens mij vinden ze het heel grappig dat ze beter Spaans spreken dan ik. Ik kijk er heel erg naar uit om hier de komende 4 weken te werken!